Τραύμα δεν είναι το τραυματικό γεγονός.

Τραυμα είναι ο απόηχος, ο αντίκτυπος, Η ΠΛΗΓΗ που συμβαίνει στην ψυχή μας, στο μυαλό μας και στον εγκέφαλό μας εξ´αιτίας αυτου του κατακλυσμιαίου γεγονότος.

Ξαφνικά, συμβαινει στη ζωη μας κάτι που μας προκαλεί καθηλωτικό τρόμο και αδυναμία. Τίποτα και κανεις δεν μας έχει προετοιμάσει για αυτό και έτσι κατακλύζει την ψυχή και το σώμα μας. Σε αυτό το σημείο, η λογική ικανοτητα βγαίνει εκτός λειτουργίας, αφου προτεραιότητα έχει η βιολογική επιβίωση. Ετσι αναλαμβάνουν τα αρχαιότερα μέρη του εγκεφάλου να προστατέψουν το σύστημα με τις τρεις μεθόδους που διαθέτουν αιώνες τώρα για την προστασία τους όλα τα θηλαστικά αυτου του πλανήτη:

 

Η φύση του τραύματος είναι τέτοια, όπου ένα μεγάλο μέρος του εγκεφάλου μας «παγώνει» σε εκείνη την κατακλυσμιαία στιγμή του παρελθόντος. Έτσι, αντί στο παρόν να το ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ απλά ως κάτι δυσάρεστο που ανήκει στο παρελθόν, υποσυνείδητα το ΞΑΝΑΖΟΥΜΕ επαναληπτικά όποτε κατι μας πυροδοτεί και το βιώνουμε ως αντικειμενική ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. (Επειδή όλο αυτό το βιώνουμε ασυνείδητα, αυτος ο αμυντικός τροπος που λειτουργούμε εδώ και χρόνια, γίνεται ταυτότητα μας και νομίζουμε ότι αυτος είναι ο χαρακτήρας μας. «Είμαι κλειστός, νευρικός, απότομος, περίεργος, φοβητσιάρης, παρορμητικός, πάντα θετικός άνθρωπος» …κλπ κλπ)

Ζουμε τη ζωή μας σαν να μην συμβαίνει τιποτα και συνεχίζουμε την καθημερινότητα μας χωρίς συνειδητή επίγνωση του αντίκτυπου μεσα μας, με ένα αποδιοργανωμένο και ευάλωτο νευρικό σύστημα, χαμένοι στην μετάφραση των σχέσεων, με βαθειά αίσθηση υπαρξιακής ντροπής, με μειωμένη ικανότητα καθαρής λογικής διεργασίας και κοινωνικής αντίληψης, με μπερδεμενη εικονα και δυσκολία κατανοησης του εαυτού μας και των αναγκών του, χωρίς αυτενέργεια, χωρίς να ξέρουμε τι μας αρέσει και τι όχι, ουσιαστικά και βαθειά αποκομμένοι, με κατακερματισμένες μνήμες, σε εγρήγορση, με τις αρχέγονες άμυνες συνεχως διαθεσημες να μας προστατέψουν στο παρον με όποια τυχαία πυροδοτηση, σε στιγμές οπου η αυτόματη πλέον διαθεσιμότητα τους αποτελει μάλλον σοβαρότατο πρόβλημα πια, παρά λύση.

Οταν ο άνθρωπος είναι τραυματισμένος, αντιδρά συναισθηματικά σαν τα τραυματικά γεγονότα του παρελθόντος του να συμβαίνουν στο παρον. Τα βιώνει σαν να συμβαίνουν στο εδώ και τώρα, αφού το βιολογικο του σύστημα που ανιχνεύει τον κίνδυνο και αξιολογεί την ασφαλεια ή μη στις κοινωνικες και κοντινές σχεσεις, έχει απορρυθμιστεί. Έτσι ότι ειναι επικίνδυνο μπορεί να βιώνεται ως ακίνδυνο και ότι είναι ακίνδυνο μπορεί να βιώνεται σαν επικίνδυνο, ενεργοποιώντας (χωρίς λόγο) όλα τα σχετικά αμυντικά συστήματα…

 

Ζει στο παρον βλέποντας συνεχως μπροστά του το παρελθόν. Εξηγεί τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού του, μέσα από τους τραυματισμενους του φακούς που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια τραυματική προσαρμογή στον κίνδυνο. Μια πολύ σημαντική παρελθοντική προστασία, που πλέον όμως συρρικνώνει επικίνδυνα το άτομο, αφού στην πραγματικότητα είναι ασφαλής και δεν χρειάζεται προστασία στο παρόν.

 

Υπερβαίνουμε το τραύμα και το θεραπεύουμε, όταν ξεπαγωσουμε όλες τις εγκεφαλικές μας λειτουργίες που έχουν παγώσει στο τραυματικό παρελθόν. Όταν επανασυνδεθεί η λογική μας λειτουργία και αρχίσει να συνεργάζεται με τα συναισθήματα μας. Όταν έρθουμε σε επαφή με τις οργανικές στρατηγικες προσαρμογής μας στο τραυματικό γεγονός (μέχρι πρόσφατα γνωστες ως «άμυνες») και καταλαβουμε με ευγνωμοσύνη την λειτουργικότητα και την ζωτική τους σημασία στην επιβίωση μας στο επίφοβο παρελθόν. Όταν συνθέσουμε τα διασπαρμένα εσωτερικά κομμάτια μας και την εσωτερική μας διαστρευλωμενη εικόνα. Οταν θυμηθούμε το σώμα μας και τις ανάγκες του. Όταν πούμε την ιστορία μας ανοιχτά και συνδεθούμε βαθειά με τους άλλους ξανά!

 

Η επούλωση επέρχεται όταν το τραυμα γίνει μια παρελθοντική μνήμη, όπου ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΥΠΑΡΞΗ ΜΑΣ (όχι μόνο η λογική μας) γνωριζει καλά πια ότι αυτο το γεγονός συνέβη εδώ και πολύ καιρό, ΤΕΛΕΙΩΣΕ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΠΙΑ.