Secondary Victimization Όταν το θύμα επαναθυματοποιείται
Όταν οι αποδέκτες μιας βίαιης πράξης γνωστοποιούν το γεγονός της κακοποίησής τους, το πιο λογικό επόμενο στάδιο είναι να ακολουθηθούν οι απαραίτητες διαδικασίες ώστε οι άνθρωποι αυτοί να λάβουν την υποστήριξη που χρειάζονται και ο θύτης να αναλάβει τις ευθύνες του. Συχνά όμως δεν ακολουθείται η πιο λογική οδός ή, ταυτόχρονα με τις προαναφερθείσες απαραίτητες διαδικασίες, ξεδιπλώνονται κι άλλοι δρόμοι, οι οποίοι οδηγούν στην επανα-θυματοποίηση του θύματος. Στους δρόμους αυτούς βαδίζουν κάποιοι εκπρόσωποι του ίδιου του συστήματος που έχει καθήκον να παράσχει υποστήριξη στο θύμα.
Ο όρος «δευτερογενής θυματοποίηση» χρησιμοποιείται από το European Institute for Gender Equality για να περιγράψει αυτό τον «αρνητικό, συχνά μειωτικό τρόπο αντιμετώπισης θυμάτων βίας από δικαστές, δικαστικές/-ούς επιμελήτριες/-τές και άλλους/-ες υπαλλήλους δικαστηρίου».
Μήπως, όμως, το φαινόμενο αυτό δεν μας θυμίζει συμπεριφορές και αντιδράσεις άλλων ανθρώπων, εκτός του πλαισίου των συγκεκριμένων επαγγελματικών ρόλων;
Δημοσιογράφοι, χρήστες των Social Media, αλλά και άλλοι συζητητές που συναντάμε στην καθημερινή ζωή, επιδίδονται στην ίδια ακριβώς, δεύτερη διαδοχική θυματοποίηση του θύματος. Δημόσιοι διάλογοι ή μονόπλευροι σχολιασμοί που επικεντρώνονται στο κατά πόσον το θύμα «πήγαινε γυρεύοντας», αν ήταν χαρακτήρας που «το άξιζε» ή μήπως «τα ήθελε και τα έπαθε».
Οι αιτίες είναι προσωπικές για τον καθένα που εκδηλώνει αυτή τη συμπεριφορά. Ωστόσο, η ουσία είναι πως αυτός ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούν την οπτική τους προκαλεί συχνά απογοήτευση και σύγχυση στο θύμα, αποθαρρύνοντάς το από την περαιτέρω συμμετοχή του στη διαδικασία απόδοσης δικαιοσύνης.
Για τον λόγο αυτόν, είναι απαραίτητη η παροχή συμβουλευτικής στα θύματα, προκειμένου να διαχειριστούν το φαινόμενο αυτό που έρχεται να επιβαρύνει την ήδη τραυματισμένη ψυχική τους υγεία και να μπορέσουν να βαδίσουν με θάρρος μέχρι τη δικαίωσή τους.