Αντίσταση στην Ινσουλίνη & Διατροφή στους Ασθενείς με Αυτοάνοσο Νόσημα

Η αντίσταση στην ινσουλίνη είναι κεντρικός παράγοντας στην ανάπτυξη και την πορεία των αυτοάνοσων νοσημάτων.

Ιατρικές παρεμβάσεις στον τρόπο ζωής, στη διόρθωση των ελλείψεων και τη διατροφή, βελτιώνουν σημαντικά την αντίσταση στην ινσουλίνη και την πορεία της υγείας ασθενών με αυτοάνοσο νόσημα.
 
Η αντίσταση στην ινσουλίνη είναι κοινό εύρημα σε άτομα με αυτοάνοσα νοσήματα, όπως το σύνδρομο Sjogren, ο λύκος, η ρευματοειδής αρθρίτιδα, η ψωρίαση και η θυρεοειδίτιδα Χασιμότο. Θεωρείται κεντρικός παράγοντας στην απορρύθμιση του ανοσοποιητικού συστήματος και την ανάπτυξη αυτοανοσίας.
 

Τι Σημαίνει η Αντίσταση στην Ινσουλίνη
 
Η ινσουλίνη είναι η ορμόνη που λειτουργεί σαν κλειδί και επιτρέπει την είσοδο της γλυκόζης (ζάχαρο) στα κύτταρα. 

Ένας από τους βασικούς ρόλους της ινσουλίνης, είναι να ρίχνει τα επίπεδα του σακχάρου (γλυκόζης) στο αίμα. Όταν τρώμε κάτι, το σάκχαρο στο αίμα ανεβαίνει. Καθώς τα επίπεδα γλυκόζης αυξάνονται στο αίμα, το πάγκρεας απελευθερώνει ινσουλίνη που προωθεί τη γλυκόζη από το αίμα προς το εσωτερικό των κυττάρων του οργανισμού.

Αυτή η διαδικασία επιτρέπει στον ανθρώπινο οργανισμό να διατηρεί τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα μέσα σε ένα συγκεκριμένο εύρος (75 – 110 mg/dL), υπό φυσιολογικές συνθήκες.  

Το πόσο εύκολα ανταποκρίνονται τα κύτταρα στο σήμα της ινσουλίνης, ώστε να προσλάβουν τη γλυκόζη, ονομάζεται ευαισθησία στην ινσουλίνη.

Ωστόσο, η κατανάλωση υψηλά επεξεργασμένων τροφών και απλών υδατανθράκων αυξάνει την έκκριση της ινσουλίνης. Τα κύτταρα του οργανισμού αρχίζουν σταδιακά να μειώνουν την ευαισθησία τους και να μην ανταποκρίνονται στις εντολές της ινσουλίνης.

Όταν τα κύτταρα ανταποκρίνονται με δυσκολία και χρειάζονται όλο και μεγαλύτερες ποσότητες ινσουλίνης για να προσλάβουν γλυκόζη, τότε έχουμε αντίσταση στην ινσουλίνη. Πρόκειται για μια κατάσταση, όπου τα κύτταρα αντιστέκονται στην εντολή της ινσουλίνης να απορροφήσουν τη γλυκόζη από το αίμα.    

Όσο τα κύτταρα του οργανισμού αντιστέκονται στην ινσουλίνη, τόσο το πάγκρεας χρειάζεται να απελευθερώνει όλο και μεγαλύτερες ποσότητες για να διατηρήσει τα επίπεδα του ζαχάρου εντός των φυσιολογικών ορίων.

Υπάρχουν τροφές που απαιτούν την έκκριση παραπάνω ινσουλίνης για να μεταβολιστούν και τροφές που χρειάζονται λιγότερη. Τροφές που μετατρέπονται γρήγορα σε ζάχαρη μέσα στο σώμα, αυξάνουν την έκκριση ινσουλίνης. Ενώ τροφές όπως τα λαχανικά, το ψάρι, το κρέας, οι ξηροί καρποί, το λάδι ελιάς απαιτούν αμελητέες ποσότητες ινσουλίνης. Η σωματική άσκηση, επίσης μειώνει τα επίπεδα ινσουλίνης.
 
Ο καθιστικός τρόπος ζωής και η χρόνια αυξημένη κατανάλωση τροφών που αυξάνουν την έκκριση ινσουλίνης, μειώνουν σταδιακά την απόκριση των κυττάρων και του οργανισμού σε αυτήν. Έτσι απαιτούνται όλο και μεγαλύτερες ποσότητες αυτής της ορμόνης, για να προκληθεί το ίδιο μεταβολικό αποτέλεσμα.


Εικόνα 1: Η αντίσταση στην ινσουλίνη είναι κεντρικός παράγοντας στην ανάπτυξη των χρόνιων ασθενειών. 
 

Η αυξημένη κατανάλωση τροφών που μετατρέπονται γρήγορα σε ζάχαρη στο σώμα, όπως το ψωμί, τα γλυκά, οι πατάτες, το αλκοόλ, οι χυμοί φρούτων, τα αναψυκτικά, μαζί με το αυξημένο σωματικό βάρος και τη χαμηλή φυσική δραστηριότητα, είναι μερικοί από του παράγοντες που επιδεινώνουν την αντίσταση στην ινσουλίνη και επηρεάζουν αρνητικά την πορεία της υγείας των ατόμων που έχουν διαγνωστεί με αυτοάνοσο ή χρόνιο νόσημα.

Γνωρίζουμε σήμερα, ότι η αντίσταση στην ινσουλίνη είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες κινδύνου για χρόνια νόσο, καθώς προωθεί τις φλεγμονές, αυξάνει την ταχύτητα πολλαπλασιασμού των κυττάρων και συμμετέχει στην ανάπτυξη αυτοάνοσων νοσημάτων.   

Ένα ζωτικό κομμάτι της ομαλής μεταβολικής λειτουργίας του οργανισμού και στην επίλυση της αντίστασης στην ινσουλίνη, είναι η επάρκεια σε βιταμίνες, μεταλλικά στοιχεία και μικροθρεπτικά συστατικά που είναι απαραίτητα: 

• στην ομαλή έκκριση και λειτουργία της ινσουλίνης: μαγνήσιο, χρώμιο, βιταμίνες του συμπλέγματος Β, βιταμίνη Κ2, βιταμίνη D3, προβιοτικά)
   
• στη φυσιολογική ολοκλήρωση των διαδικασιών επούλωσης του δέρματος και των ιστών: βιταμίνη C, ψευδάργυρος, βιταμίνη Ε, αμινοξέα, αντιοξειδωτικά, βιταμίνη D3. 
   
• στη διαχείριση της χρόνιας φλεγμονής: ω-3 λιπαρά οξέα, βιταμίνη C, βιταμίνη D3.
   
• στη φυσιολογική λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος: βιταμίνη D3, βιταμίνη C,  ω-3 λιπαρά, προβιοτικά, ψευδάργυρος.
      

Ελλείψεις σε μικροθρεπτικά στοιχεία και βιταμίνες, που συμμετέχουν στις μεταβολικές διεργασίες του οργανισμού, επηρεάζουν αρνητικά την πορεία της νόσου, διευκολύνουν την ανάπτυξη αντίστασης στην ινσουλίνη, δυσχεραίνουν την επούλωση των ιστών και προωθούν τη διατήρηση της φλεγμονής^(6-12).   
 
Ο εντοπισμός και η διόρθωση των ελλείψεων και των μεταβολικών διαταραχών που οδηγούν στην εκδήλωση της ψωρίασης και της νόσου του Χασιμότο, παίζει κεντρικό ρόλο στην βελτίωση της υγείας αυτής της ομάδας ασθενών.
 
Τα τελευταία χρόνια αναπτύσσονται συνεχώς νέες φαρμακευτικές θεραπείες για την αντιμετώπιση των αυτοάνοσων νοσημάτων. Ωστόσο η συνολική αποτελεσματικότητα στη βελτίωση της εικόνας του ασθενούς είναι μικρότερη του 40%.
 
Εάν δε διαχειριστούν οι ελλείψεις και οι μεταβολικές διαταραχές που εμπλέκονται στην ανάπτυξη της νόσου, η πορεία της χαρακτηρίζεται από σταθερή επιδείνωση.
 
Ιατρικές παρεμβάσεις στον τρόπο ζωής, στη διόρθωση των ελλείψεων και στη διατροφή, παράλληλα με τη λήψη φαρμακευτικής αγωγής, βελτιώνουν συνολικά την κατάσταση υγείας αυτών των ασθενών.
 
Ειδικές εξετάσεις που μετρούν πολύ μικρά μόρια, εντοπίζουν τις ακριβείς ιατρικές παρεμβάσεις που πρέπει να γίνουν στον τρόπο ζωής και διατροφής και επιφέρουν μακροχρόνια και σημαντική βελτίωση στην πλειοψηφία των περιπτώσεων.
 
 
Ειδικές Εξετάσεις Καθορίζουν την Αντιμετώπιση της Αντίστασης στην Ινσουλίνη 

Είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό ότι οι παράγοντες που συνδέονται με τον τρόπο ζωής, με ελλείψεις του οργανισμού και με τη διατροφή που μπορούν να εντοπιστούν, να διορθωθούν και να βελτιώσουν την πορεία της νόσου.
 
Είναι σημαντικό για τους ασθενείς που αντιμετωπίζουν μεταβολικές διαταραχές να εντοπίσουν τις ακριβείς ελλείψεις που επηρεάζουν την υγεία τους, καθώς αυτές συνδέονται άμεσα με την πορεία των αυτοάνοσων και χρόνιων νοσημάτων. 
 
Μέχρι και λίγα χρόνια πριν, η ακριβής καταγραφή των ελλείψεων σε κάθε άτομο ήταν ιδιαίτερα δύσκολη με τις κλασσικές μεθόδους μέτρησης. Έτσι η διόρθωση τους βασιζόταν σε γενικές οδηγίες.
 
Τα τελευταία χρόνια, μια νέα κατηγορία εξετάσεων που ανιχνεύει μικρά μόρια στον οργανισμό, παρέχει ακριβή εικόνα για τις ελλείψεις και τις μεταβολικές διατραχές που επηρεάζουν την κατάσταση της υγείας ενός ατόμου.
 
Πρόκειται για μια ευαίσθητη μέθοδο μέτρησης. Οι συγκεκριμένες εξετάσεις ονομάζονται μεταβολομικές αναλύσεις. Το πλεονέκτημά τους είναι ότι καταγράφουν τις ακριβείς ελλείψεις, ώστε να σχεδιαστεί ολοκληρωμένα το θεραπευτικό πλάνο για την αντιμετώπιση των αυτοάνοσων νοσημάτων, με στόχο τη βελτίωση της υγείας του ασθενή.
 
Ανιχνεύουν περισσότερους από 80 δείκτες που σχετίζονται άμεσα με την κατάσταση της υγείας ενός ατόμου.
 
Οι εξετάσεις εντοπίζουν ανεπάρκειες σε βιταμίνες και άλλα στοιχεία που σχετίζονται:

• με την αντίσταση στην ινσουλίνη
• το μεταβολισμό των ζαχάρων
• των μεταβολισμό των λιπιδίων
• τη διαχείριση της φλεγμονής
• την παραγωγή ενέργειας
• την κατάσταση της μικροβιακής χλωρίδας του εντέρου
• τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος

 
Τα αποτελέσματα των εξετάσεων συνοδεύονται από το κατάλληλο θεραπευτικό πλάνο που ταιριάζει στον κάθε ασθενή και η σταθερή παρακολούθηση από γιατρό είναι απαραίτητη.
 
Η αγωγή αποτελείται από βιταμίνες και μικροθρεπτικά συστατικά, διατροφή, καθώς και συστάσεις που αφορούν στον τρόπο ζωής, με βάση τα αποτελέσματα των εξετάσεων.
 
Παράλληλα, ο ασθενής συνεχίζει να ακολουθεί την ενδεδειγμένη φαρμακευτική αγωγή που λαμβάνει.
 
Καθώς οριακές ελλείψεις του οργανισμού σε μικροθρεπτικά συστατικά, συσσωρεύονται σταδιακά στο χρόνο και οδηγούν σε νόσο, χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια για τη διόρθωση τους.
 
Η διενέργεια των εξετάσεων είναι το πρώτο βήμα.
 
Στη συνέχεια, ο γιατρός σχεδιάζει το κατάλληλο θεραπευτικό πλάνο που ταιριάζει στον κάθε ασθενή, με βάση τα αποτελέσματα των εξετάσεων.
 
Ο ασθενής εφαρμόζει την αγωγή για την αντιμετώπιση του νοσήματός του και τη βελτίωση της υγείας του. Είναι κάτι που χρειάζεται χρόνο και προσπάθεια, σε συνδυασμό με σταθερή παρακολούθηση από την ομάδα μας.
 
Συνήθως απαιτούνται 6-8 μήνες για την επίτευξη μιας σημαντικής αλλαγής και ένα έτος για να σταθεροποιηθεί ο οργανισμός σε ένα καλύτερο επίπεδο λειτουργίας.
 
Ο έλεγχος των συμπτωμάτων, η ρύθμιση της φλεγμονής, η αύξηση των επιπέδων ενέργειας και η ρύθμιση του βάρους σε φυσιολογικά επίπεδα είναι τα πιο κοινά σημεία βελτίωσης.
 
Η διόρθωση της αντίστασης της ινσουλίνης με ιατρικές παρεμβάσεις στον τρόπο ζωής, στη διόρθωση των ελλείψεων του οργανισμού και στη διατροφή, αλλάζει την πορεία της εξέλιξης των αυτοάνοσων νοσημάτων:

• Μειώνει το αίσθημα κόπωσης και να ενισχύσει τα επίπεδα ενέργειας 
• Οδηγεί σε βελτίωση του μεταβολισμού και μείωση του σωματικού βάρους
• Αυξάνει την απώλεια σπλαχνικού λίπους στην κοιλιακή χώρα
• Βελτιώνει σημαντικά την καθημερινότητα των ατόμων με μεταβολικό σύνδρομο και νόσο του Χασιμότο
• Διασώζει την υπολειπόμενη λειτουργία του θυρεοειδή αδένα
• Βελτιώνει την ανταπόκριση στη φαρμακευτική θεραπεία
• Μειώνει τον κίνδυνο εκδήλωσης άλλου αυτοάνοσου νοσήματος
• Μειώνει τον κίνδυνο εκδήλωσης καρδιαγγειακού νοσήματος και διαβήτη
• Βελτιώνει το μεταβολισμό του σακχάρου και των λιπιδίων

 
Μέσα από την κλινική μας εμπειρία έχουμε διαπιστώσει ότι η διόρθωση ελλείψεων του οργανισμού σε βιταμίνες και άλλα στοιχεία, η αποκατάσταση του μεταβολισμού και η ρύθμιση του βάρους σε φυσιολογικά επίπεδα, αλλάζουν ριζικά την πορεία της υγείας σε άτομα με αυτοάνοσα νοσήματα προς το καλύτερο και βελτιώνουν την ποιότητα ζωής των ασθενών, από μια εικόνα σταθερής επιδείνωσης, σε μια σταθερής βελτίωσης.
 
Είναι ζωτικής σημασίας η ταχύτερη δυνατή παρέμβαση για την αποκατάσταση των παραπάνω, με στόχο την αναστολή της επιδείνωσης της υγείας αυτών των ασθενών.

Source